Het 'do not disturb' kussentje

We zijn inmiddels bij Mount Taranaki. Een eenzame berg in het zuidwesten van het Noordereiland. De eerste keer dat we de berg zagen was in de namiddag. Taranaki was gehuld in wolken terwijl de top zichtbaar was. Schilderachtige groene heuvels op de voorgrond en een berg in de hemel, het mooiste uitzicht dat we tot nu toe vanuit de auto gezien hebben. We hebben het actieve vulkanische gebied dus verlaten. Daar hebben we twee parken bezocht waar overal stoom (een ranzige zwavellucht) uit de grond komt en waar algen en mineralen zorgen voor indrukwekkende kleuren in het landschap. Vooral het park Wai o Tapu maakte veel indruk. De groene, rode, blauwe en gele meertjes deden buitenaards aan. Ook de kokende modderpoelen en de Lady Knox geiser waren indrukwekkend. Die geiser wordt actief als er zeep in gegooid wordt. Elke dag rond half 11 komt er daarom iemand van het park om de geiser te 'activeren'. Ook zijn we langs de glowworms in Waitomo gegaan. De eerste keer dat we de larven (het zijn geen wormen) zagen was tijdens een tour in een grot. Terwijl we in een rubberbootje zaten voeren we door een soort tunnel, verlicht door glowworms. Een 'journey through the galaxy' zoals de gids het omschreef. De larven geven een fluoriserend groen licht om vliegen aan te trekken die ze vervolgens vangen en opeten. We zouden in eerste instantie niet naar de glowworms. We willen de Tongariro crossing doen, een van 's werelds mooiste eendagswandelingen. Het was echter zo slecht weer dat we de wandeling niet konden doen. Zoals je op de kaart kan zien maken we daarom een soort rondje om Tongariro National Park, totdat het goed weer is.

Onze Toyota Lucida uit 1994 doet het vooralsnog goed. Wel heb ik voor de tweede keer de lampen aan laten staan, dat resulteerde in een kort 'Pelgrimbelg' momentje. Gelukkig stonden we al op de camping en konden we de auto de volgende ochtend starten met behulp van de campingeigenaar. Misschien denk je nu dat het bijzonder stom is om je lichten aan te laten staan; dat is het ook maar de auto geeft geen sein dat de lichten aan staan, ook niet als de auto uit is. Volgende manco is meer een plus- dan een minpunt. De kilometerteller doet het niet, waarschijnlijk hebben we dus een auto gekocht met veel meer kilometers dan dat we dachten. Degene die de auto van ons koopt weet hier niet van, dus dat saldeert als het ware. De wegenbelasting voor een benzineauto betaal je via de benzine (ongeveer 2 NZ dollar per liter). De wegenbelasting voor dieselauto's betaal je via road user chargers, diesel kost 1,4 NZD per liter. Dat houdt in dat je per 1000 kilometer een bedrag moet betalen. De Toyota is een diesel, wat dus inhoud dat we die road user chargers niet hoeven te betalen. Inmiddels ben ik bij vier garages geweest en allemaal zeggen ze dat ik het maar zo moet laten en dat ze niet direct weten wat het kan zijn. We zullen de kilometerteller overigens wel maken voordat we de auto verkopen, denk ik.

De eerste keer dat we in het donker reden was op dag 28, om glowworms 'in het wild' te bekijken. Daarvoor moesten we in het donker over een donker horror-achtig gravelpad rijden. Het viel al snel op dat er geen rode lichten achter de auto zichtbaar waren, ook niet als ik remde. We hebben vervolgens achter de auto gekeken, en inderdaad geen enkel van de rode lichten werkten. De volgende ochtend hebben we daar direct wat aan laten doen. Drie uur, twee garages, vier monteurs en 110 dollar verder bleek het een schroef in het dak van de auto te zijn. Die is daar in geboord zodat we onze gordijnen kunnen ophangen. 'A pretty damn expensive screw' zoals de laatste monteur zei. De schroef hoefde enkel verwijderd te worden om het probleem op te lossen. De schroef zat er overigens al in voordat we de auto kochten en volgens mij deden de lichten het toen nog.

Het slapen in de camper gaat prima. 's Ochtends wordt het wel snel licht, gelukkig hebben we slaapmaskers gekregen van tante Karin en oom Johan. Die geven ons een paar uur extra nachtrust. De eerste nacht in de camper was het extreem koud. De slaapzakken die we daarom gekocht hebben gaven genoeg warmte om lekker te slapen. Toch was het nog niet echt heel comfortabel. Een tijdje later zijn we een soort grote Blokker in gegaan. Wat we in die winkel vonden was een fleece deken van 2 bij 2. Deze geeft ons nu zoveel warmte dat het soms zelfs te warm wordt. Ilse slaapt in Nederland altijd met een extra kussen, zoals kleine kinderen met een knuffel slapen. Wat we ook in die Blokker vonden was een cilindervormig kussentje met daarop: Do not disturb. Die moest en zou gekocht worden. Die avond was Ilse helemaal in haar sas, ik citeer: 'Aah, dit heb ik zo gemist'; 'dit is zoveel fijner dan zo'n vierkante' en 'nu heb ik jou niet meer nodig'.    

Er is overigens weer een filmpje op het blog gezet. Samen met mijn goede vriend Jarno speel ik (te vaak) een Lord of the Rings spel. Tijdens het spelen komen behoorlijk wat quotes voorbij. Daarom had ik hem beloofd zo'n filmpje te maken in een Lord of the Rings achtige setting, waar kan dat beter dan naast de Groen Draak (het café in de Shire).

Geniet vooral van de fotodagverslagen!

Thijmen