The ever changing moods of Uluru‏

Zodra je vanaf Adelaide naar het noorden rijdt, kom je in de outback terecht. Hier stijgt de temperatuur en daalt het gemiddelde IQ van de bewoner aanzienlijk. Minder vriendelijk worden ze niet. Zo kregen we bij een parkeerplaats aangeboden of we de joint van een of andere niet zo fris uitziende idioot wilden delen. Nou nee bedankt, andere keer misschien. Nadat meneer de joint toch maar alleen op had gepaft reedt hij gewoon weer weg in z'n auto.

De vele kilometers outback komen we door met onze fantastische country cd. Met hits als Honky tonk merry go round, Ruby don't take your love to town en Okie from Muskogee. Ik dacht dat het iets meer overleven zou zijn vanwege de droogte en hitte in de outback. Dat valt behoorlijk mee aangezien er elke 200 kilometer een tankstation en water te vinden is. Je hoeft dus geen jerrycan benzine mee te nemen in je auto, dat geeft soms ook een behoorlijke bende. Wat wel behoorlijk tegenvalt zijn de vliegen. Zodra je de auto uitstapt zoemen er tientallen vliegen om je heen. Ze vinden het vooral fijn om bij je ogen en mond te gaan zitten. Ilse heeft er een doorgeslikt (ja serieus) en noemt zichzelf sindsdien de vliegenverslindster. We hebben een soort netjes gekocht die je over je hoofd trekt zodat de vliegen niet meer bij je gezicht kunnen. Het ziet er niet uit, maar het een behoorlijke uitkomst voor die kutvliegen. Het vorige verhaal begon ik over de grootte van Australië. Dat het land groot is betekent uiteraard ook dat je veel moet rijden, en dat betekent dat je veel moet tanken. Dat is niet bepaald een hobby van me en zeker niet in de middle of nowhere waar de literprijs bijna een keer over de kop gaat. Net als in Nieuw Zeeland proberen we zuinig te doen. Maar het zet geen zoden aan de dijk als je in de supermarkt 2 of 3 dollar bespaard en vervolgens elke dag 50 dollar in je auto giet.

De reden dat de meeste toeristen de vele kilometers outback overbruggen is het Red Centre. Met als hoogtepunt Uluru. De steen in het midden van Australië die meerdere malen per dag door de zon van kleur veranderd. Het mooiste zoals wij hem hebben gezien was bij zonsondergang. Uluru krijgt dan een bloedrode kleur en lijkt op een gloeiend stuk houtskool. Het mooie van de zonsondergang die wij zagen was dat de zon achter de wolken zat, tot tien minuten voor zonsondergang. De zon kwam in één keer achter de wolken vandaan en verlichtte Uluru met haar laatste stralen van die dag. Tegen betaling van $25 per persoon krijg je drie dagen toegang tot het national park. Wij hebben de drie dagen zoveel mogelijk in het park doorgebracht en twee keer de zonsopgang gezien en drie keer een zonsondergang. De laatste van de drie zonsondergangen hebben we tegen de zon in gekeken. Uluru zie je dan als schim. Het is een fantastisch fenomeen en de foto's die je dan maakt zijn zo mooi dat ze bewerkt lijken.

Tijdens onze reis moeten regelmatig onze namen geven, bijvoorbeeld bij de receptie van de campings of bij het boeken van een tour. Het juist schrijven van onze namen is vaak een probleem en het uitspreken blijkt meestal (altijd) een ramp voor de Engelstalige. Liesel de Sjong is de meest voorkomende verdraaiing van Ilse. Meestal wordt mijn naam veranderd in Damon of Simon. De Domino's Pizzaria in Blenheim spant tot nu toe toch echt de kroon. Daar voert iemand je naam in bij je bestelling en zodra de pizza's klaar zijn roept iemand anders het om. Mijn naam werd gespeld als Dahijmen; begrijp me niet verkeerd, ik doe echt mijn best bij het spellen. Degene die aankwam met onze pizza's sprak mijn naam uit als Dahitjsmen, daarop moest ik wel een beetje lachen.

De enige 'grote stad' die je tegenkomt tijdens de oversteek is Alice Springs. Daar kan je weer enigszins op adem komen en vers eten inslaan voor het volgende traject richting Darwin in het noorden. In Alice Springs zijn we een aantal dingen te weten gekomen over de Aboriginals. De oorspronkelijke cultuur is verloren gegaan, mede daardoor leven veel aboriginals in armoede. Werkeloosheid, alcoholisme en huiselijk geweld vormen een groot probleem bij de natives. Ten noorden van Alice Springs merk je al snel het verschil in klimaat merkbaar. De luchtvochtigheid is zo hoog dat het lijkt alsof je door warm water loopt. En de irritante vliegen worden ingeruild voor minstens zoveel en misschien nog irritantere muggen. Nadeel van de luchtvochtigheid is dat het 's nachts niet afkoelt. Nadat we ongeveer een week slecht hadden geslapen kochten we een klamboe. 's Nachts doen we de achterklep open en spannen we de klamboe daar overheen. Zo komt er een briesje binnen en blijven de muggen buiten. Voordat we de klamboe hadden sliepen we met de schuifdeur open. We sprayden anti-muggen spray op het gordijn dat voor de opening hangt. Dat hielp redelijk goed tegen de muggen. Tot een nacht dat we in Litchfield National Park sliepen. Midden in de nacht hoorden we Dingoos janken, misschien waren het er vier of vijf, maar het klonk als 20. De wilde honden zijn misschien geen gevaar voor mensen, maar we hoefden er geen twee keer over na te denken of we de deur dicht zouden doen.

In Nederland zijn we gewend dat je in principe overal kan zwemmen, tenzij anders aangegeven. In Australië kan je nergens zwemmen, tenzij anders aangegeven. De kans dat je wordt aangevallen door een zoutwaterkrokodil of haai is soms aanwezig en op een beet van een giftige kwal zit je ook niet te wachten. Toch wil je vanwege de hoge temperatuur en luchtvochtigheid in het noorden, in ieder poeltje duiken. In Litchfield National Park en Nitmuluk National Park hebben we aardig wat keer gezwommen in veilig bevonden rivieren en bij watervallen. Op de meeste campings is er gelukkig een zwembad waar je in kan afkoelen, anders is het echt niet uit te houden. We zitten momenteel in Darwin en gaan binnenkort naar Kakadu National Park waar we zoutwaterkrokodillen in het wild hopen te spotten.

Thijmen.

PS Vanwege de slechte internet verbinding dit keer helaas geen foto's