De fotobeet

Vanuit Darwin zijn we naar Kakadu National park gegaan. Maar voordat we daar aankwamen hebben we een jumping crocodile tour gedaan. Je gaat in een bootje de Adelaide River op. Dan houdt de kapitein een soort vishengel met daaraan een halve varkenskop boven het water en wachten maar. Op een gegeven moment kom er een krokodil die uit is op een lekker en makkelijk hapje. Als de krokodil het eten probeert te pakken trekt de kapitein het aas omhoog zodat de krokodil uit het water komt. De krokodillen komen met hun hele bovenlijf uit het water, dit doen ze vanuit stilstand. Je kunt dus eigenlijk beter zeggen dat ze het water uitzwemmen dan dat ze springen. De grootste krokodil die we daar tegenkwamen was ruim zes meter. Dat is inderdaad best behoorlijk groot en als je uit de boot valt is er waarschijnlijk geen tijd meer om je binnen te halen. Elk jaar worden er mensen gedood door de krokodillen, maar elk jaar sterven er in dit gebied meer mensen omdat ze te weinig water drinken. De krokodillen zijn volledig wild maar er zit natuurlijk wel een behoorlijk onnatuurlijke tint aan de tour. In Kakadu is veel te vinden van de verloren cultuur van de aboriginals, vooral muurschilderingen. Om bij de muurschilderingen te komen moet je langs een weg die tijdens het wet season onder water staat. Toen wij er waren was het wet season net afgelopen en stond er nog een beetje water. Zonder 4x4 met snorkel waren wij een uitzondering in het gebied. 

Bij sommige van de fantastisch mooie dingen die we zien, willen we graag samen op de foto. Dan heb je twee keuzes, of je zet de camera ergens neer en stelt de zelfontspanner in of je vraagt iemand anders. Er is niet altijd een goede plek om de camera neer te zetten, daarnaast is het makkelijk om iemand te vragen die toevallig in de buurt is. Daarom is het vragen van iemand meestal optie één. Ik wil niet beweren dat ik een professionele fotograaf ben (al doen sommige van onze foto's dat wel vermoeden). Maar als je bij bijvoorbeeld bij een waterval staat en iemand vraagt of je degene op de foto wil zetten, dan begrijp ik wel dat degene met zichzelf én de waterval op de foto wil. Het gebeurt namelijk regelmatig dat we pal in het midden van de foto worden gezet, met een paar spetters water ergens linksonder in de hoek. Daarnaast is er voor het nemen van een foto een hele universele knop. Die zit op elke camera ongeveer op dezelfde plek, ergens rechtsboven op de camera. Die knop kan je half indrukken zodat de camera scherp stelt, als je hem helemaal indrukt maakt de camera een foto. Dus als je die knop in één keer helemaal indrukt maakt de camera een foto zonder scherp gesteld te hebben. Dan heb je iemand gevraagd om een foto te maken, dan doe je heel erg je best om je glimlach in één keer perfect te hebben en dan maakt de fotobeet (die komt ooit in de Dikke Van Dale) een onscherpe foto. Dat is behoorlijk frustrerend kan ik je vertellen. Dan gaan we dus over naar optie twee.

Na Kakadu zijn we terug naar het zuiden gegaan om vervolgens de highway richting de oostkust te pakken. De bijna 3000 kilometer hebben we in vijf dagen afgelegd en bestaat vooral uit droge vlaktes. Er groeien wel degelijk bomen en struiken, maar het is vooral droog. Ongeveer 200 kilometer ten westen van de kust ten hoogte van Mission Bay verandert dit ineens. Het landschap is even groen, zo niet groener dan in Nieuw Zeeland en dat vinden we zeker geen verkeerd gezicht. Deze tablelands worden ook wel het tropical dairy land genoemd, vanwege de vele melkveehouderijen in het gebied. De groene, half beboste heuvels en sprookjesachtige watervallen maken dit tot een fantastisch landschap om doorheen te toeren.

Het is 1.5 meter groot, heeft drie tenen, een rood-paars hoofd, rode kwabben als wangen, een hoorn die lijkt op een helm en zwarte veren die meer op rattenharen lijken; is het een fantasiedier? Nee het is een Cassowary! Die buitenaards uitziende beesten komt je -als je geluk hebt- tegen in het Daintree forest. Er zijn er minder dan 1000 over. Wij zagen met toeval een vader (de vader voedt de kinderen op) en zijn jong oversteken, daarmee hadden we behoorlijk geluk. Nog meer geluk hadden we toen we de dag daarop nog een vader met een jonkie zagen. Dat was in Daintree rainforest. Daar hebben we ook voor het eerst een slang gezien, een python van ongeveer drie meter lang. Gelukkig vanaf platform en ongeveer 20 meter afstand. Verder viel Daintree eigenlijk een beetje tegen, in tegenstelling tot de meeste natuurschoonheden van Australië is Daintree op foto's mooier dan in werkelijkheid.

Aangekomen bij de oostkust hebben we ons laten vertellen dat je het best zo ver mogelijk naar het noorden kan snorkelen in het Great Barrier Reef. Daarom zijn we een dag wezen snorkelen vanuit Port Douglas. Voor zo'n dag moet je belachelijk veel geld neertellen, maar ja, yolo. Je brengt wel een dag door in de onderwaterwereld en dat is het geld dan wel weer waard. Naast Nemo hebben we veel kleurrijke vissen en koraalsoorten gezien. De helderheid van het water en de bijna fluoriserende kleuren maken snorkelen in het grootste koraalrif ter wereld een fantastische ervaring.

Thijmen