De toerist

Het lijkt gisteren dat ik het vorige verslag schreef, maar we hebben weer behoorlijk wat meegemaakt. De dagen gaan snel voorbij, maar ook weer niet. Snel qua telling, langzaam qua wat we doen. Het duurt altijd een tijdje voordat we weten waar we de vorige avond geslapen hebben. En als we een herinnering van twee dagen geleden ophalen, lijkt het twee weken geleden.

Een aantal dagen nadat het vorige stukje werd geüpload hebben we de Tongariro Crossing gedaan. Voordat we dat aandurfden hebben we bij meerdere i-sites geïnformeerd over de wandeling. We waren benieuwd naar eventueel benodigde speciale kleding, de hoeveelheid water die we mee moesten nemen en we vroegen ons af wat de omstandigheden waren onderweg. Tot en met de dag voor de wandeling werd ons verteld dat we sowieso 3 liter water per persoon mee moesten; polypropylene kleding moesten dragen; misschien een gids moesten boeken en dat er een kans was dat we niet levend terug kwamen (citaat van een mevrouw bij een i-site: We don't like losing tourists on that mountain). Dus nadat we voldoende informatie hadden verzameld en een zeer charmant polypropyleen shirt in ons bezit hadden, boekten we een shuttle die ons af zou zetten bij het begin en ons later op de dag op zou pikken bij het einde van de wandeling. Er bleek op de ochtend van de wandeling geen wolkje aan de lucht, het zou de mooiste dag worden die we tot nu toe gehad hebben. Om 8 uur zou de shuttle vertrekken en tot mijn oplichting gingen er mensen mee die conditioneel minder waren dan wij (op een of andere manier zie je dat gewoon) en minder goed gekleed waren.

Vanaf het begin van de wandeling hadden we een mooi uitzicht op Mount Doom. De eerste vijf kilometer waren eigenlijk best makkelijk. Toen we bij het eerste 'checkpoint' aankwamen bleek dat we goed op schema lagen, wat inhield dat we het waarschijnlijk zouden overleven. Vanaf de vijfde kilometer gaat het stijl omhoog. Na de eerste klim kwamen we op een vlakte wat een krater bleek te zijn. Daar moesten we een stukje door de sneeuw lopen en dat is de plek waar Ilse een fantastische sneeuwpop heeft gemaakt. Na dat plateau komt de tweede, nog steilere klim. Hier bleek dat ik nog steeds over een berenconditie beschikt. Net als toen ik samen met mijn ouders en Corné ging wandelen moest ik op de top wachten. Gelukkig was er een fantastisch uitzicht, aangezien we 500 meter geklommen hadden. Het was die dag zo helder dat we 150 kilometer verderop Mount Taranaki konden zien. Vanaf het hoogste punt was het een kleine afstand naar de Red Carter, Emerald Lakes en de Blue Lake. De meren waren nog gedeeltelijk bevroren, vooral de Emerald Lakes waren een mooi gezicht. Na de lunch liepen we naar Blue Lake, vanaf daar kan je nog een laatste blik werpen op de Red Crater en Mount Doom. Dan moet je nog 8 kilometer voornamelijk afdalen. De uitzichten die je vanaf dat moment gaat zien staan niet in verhouding tot degenen die je al gezien hebt, maar dan is het nagenieten eigenlijk al begonnen. Onderweg hebben we nog jeu de boules gepeeld in de sneeuw en gedaan alsof we rook uit een actief deel van de vulkaan bliezen. Voldaan kwamen we na 7 uur (inclusief pauzes en vele foto momenten) en ruim 19 kilometer aan bij het punt waar we werden opgehaald. Qua weer en activiteit de mooiste dag tot nu toe.

Nadat we de dag erna opnieuw een wandeling maakten hebben we dat voorlopig afgezworen. Een aantal dagen later kwamen we aan bij Cape Palliser. Daar hebben we tussen tientallen zeehonden gelopen, Ilse kan ze inmiddels goed imiteren. Ook kwamen we langs Putangirua Pinnacles waar Dimholt road is gefilmd in de derde film van LOTR. Vervolgens zijn we via de Kapiti Coast naar Wellington vertrokken. Daar hebben we twee nachten op een camping gestaan midden in het centrum, het was eigenlijk een parkeerplaats met WC en douche. Daar werden we tussen de 4 tot 8 persoons-campers geconfronteerd met de grootte van de onze. In wellington zijn we naar het nationaal museum Te Papa gegaan; museum? Ja museum, het was gratis en ook nog interessant. We zijn nog langs Red Rocks ten zuiden van Wellington gereden en de volgende dag zijn we met de veerboot naar het zuider eiland gegaan. Daarover meer in het volgende verslag.
 
We zijn nu ruim anderhalve maand onderweg en hetgeen wat me nog steeds verbaasd zijn die toeristen die graag de toerist uithangen: Foto's maken door ramen van busjes en boten met een smartphone of TABLET?!?!; de mooiste natuur overslaan omdat het langer dan 5 minuten lopen is vanaf de parkeerplaats en sommigen proberen het noorder- en zuidereiland allebei in drie weken te bezoeken. Ik heb medelijden en wil ik ze vertellen dat foto's maken door ramen geen mooi resultaat oplevert; dat ze beter wel een stuk kunnen lopen omdat ze anders iets missen en dat ze misschien hun reis om moeten gooien om één eiland in drie weken te proppen en dat ze volgend jaar maar weer terug moeten komen. Ook iets wat ons opvalt zijn de belachelijk uitziende helmen die elke fietser hier draagt. Ik ben er nog steeds niet achter of ze dat doen omdat ze zichzelf niet vertrouwen op een fiets, of omdat ze denken dat ze elk moment aangevallen kunnen worden door een Magpie. Zoek maar op: Magpie attack. Ilse heeft er kennis mee gemaakt en loopt ter bescherming het liefst met een emmer op haar hoofd.

Thijmen

PS De auto rijdt nog steeds