Omdat het kan.

Daar zitten we dan, in een washok, muziek te luisteren terwijl we de eerste viertien dagen van de reis samenvatten. We hebben een camper gekocht; nou camper. Meer een auto waar de alleen nog de bestuurdersstoel en de passagiersstoel in zit, de rest is omgetoverd bed. 's Avonds is het nog te koud om buiten te zitten. Aangezien we niet in de camper kunnen zitten zoeken we dit soort plekjes op. Onze roadtrip begon op dag negen van onze reis. Nadat ik erachter kwam dat Ilse echt geen kaart kan lezen kwamen we terecht op de juiste weg richting het noorden. Aangezien ik voor het eerst in mijn leven links moest rijden, zat ik net als met rijles met zwetende oksels achter het stuur. Na een rit van twee uur door prachtige groene landsschap kwamen we aan in Whangarei. In Whangarei is opzich niet zoveel te beleven, op een prachtige waterval na. Mijn eerste doel van de reis werd hier bereikt, namelijk: De sluitertijd van mijn camera langer instellen dan normaal zodat je een mooi effect krijgt met stromend water. De euforie van dit moment verdween als sneeuw voor de zon toen we terug bij de auto kwamen. Hij wilde niet meer starten, en dat op dag twee van de raodtrip. Snel kwam ik tot de conclusie dat ik de lichten aan had laten staan en dat de accu daarom leeg was. Wanhopig heb ik aangeklopt bij het eerste huis dat ik tegenkwam. De vrouw die thuis was was bijzonder vriendelijk en bood direct aan te helpen. Haar startkabels waren echter niet goed. Gelukkig kwam haar man snel thuis en heeft hij onze minicamper weer aan de praat gekregen. Ondertussen kregen we nog een kopje thee van de vrouw die ons hielp. Ook was ik zo slim geweest om mijn slippers te laten liggen bij de camping. Ilse wilde graag een foto maken om aan te tonen dat ook ik af en toe een sloddervos ben. De camera zat in mijn tas, drie keer raden waar mijn tas was. Precies, bij de mensen die ons hielpen met de camper. Dus nadat we mijn tas hadden opgehaald kan de hardslag weer naar het normale ritme gebracht worden zodat we verder konden naar de volgende bestemming.

Die bestemming was Bay of islands. We hebben direct een boottocht voor de volgende dag geboekt. Die boottocht zou ons naar 'hole in the rock' brengen en we zouden waarschijnlijk dolfijnen gaan zien. Voordat we de volgende dag aan boord gingen werd ons verteld dat we niet naar hole in the rock gingen vanwege het slechte weer. En aangezien we die tocht ook geen dolfijnen zagen kregen we een vrijkaartje om nog een keer mee te gaan. Dat doen wij natuurlijk dus misschien daar meer over in het volgende verslag.

Na Bay of islands gingen we verder naar het noorden. Ja het noorden, met cape reinga en 90 mile beach en giant sand dunes. Daar kan ik weinig over vertellen. Van giant sand dunes moet je echt zelf af glijden. (Filmpjes zijn inmiddels verstuurd naar Nederland, op verzoek kan ik een kopie naar je sturen). 90 mile beach vond ik niet echt spectaculair, wellicht vanwege het weer, wellicht omdat ik sowieso niet veel met stranden heb. En Cape Reinga was fantastisch mooi. Het uitzicht kan ik
echter niet omschrijven, noch kan een foto dit weergeven. Dus daar zal je zelf een keer naar toe moeten.

Inmiddels maken we er een sport van om zo goedkoop mogelijk te eten. Ik moet zeggen dat dit met een creatieve reisgenoot behoorlijk goed gaat. Als je goed zoekt is het eten hier namelijk niet veel duurder dan in Nederland. Waar we meer aan moeten wennen is het bereiden van het eten. De campings hebben hier hebben faciliteiten om te koken maar die zijn nogal primitief. Zo moeten we bij de ene camping onze pannetjes om een gas-bbq zetten, onder een afdakje terwijl het regen en koud is. De gaspitten bij een andere camping hadden enkel standje KEIHARD.

Al met al houden we het hier vooralsnog behoorlijk goed uit. Oh ja, de titel; dat is het antwoord dat ik het meest gegeven heb op de vraag: 'waarom?!'

Werkse en leerse allemaal, wij zien wel wat we morgen gaan doen!

Thijmen